พม่าเป็นหนึ่งในประเทศที่ได้ชื่อว่ายากจนที่สุดในโลก หลายพื้นที่ของพม่ายังคงเรียกว่าล้าหลัง โดยเฉพาะเด็กและเยาวชน โดยเผด็จการทหารที่ปกครองพม่ามากว่า 25 ปีทำให้ถูกระงับการช่วยเหลือจากนานาชาติ แม้ในปัจจุบันพม่าจะมีการเลือกตั้งแล้ว แต่ทรัพยากรด้านการศึกษาที่ไปถึงประเทศแห่งนี้ยังน้อยมากและนั่นคือที่มาในความพยายามของชาวต่างชาติเพื่อช่วยเหลือการศึกษาในประเทศพม่า
ย้อนไปเมื่อ 3 ปีก่อน คุณBob Cornwell นักธุรกิจจากนครซาน ฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย ยังคงทำรายได้จากงานสบายๆ ด้วยการเป็นที่ปรึกษาด้านการเงินให้กับรัฐบาลของหลายประเทศ แต่ปัจจุบันเขากำลังสร้างโรงเรียนอยู่ในป่าลึก กลางประเทศพม่า
นักธุรกิจชาวอเมริกันที่หันหลังให้กับวงการเงินและทุ่มเททุกอย่างเพื่อการศึกษาสำหรับเด็กๆด้อยโอกาสชาวพม่า บอกว่า การศึกษาเป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเด็กๆในดินแดนห่างไกล
ความจริงในเรื่องนี้เป็นสิ่งที่คุณบ๊อบมีโอกาสเรียนรู้แบบบังเอิญ จากการตระเวนปีนเขาเพื่อแสวงหาความท้าทายและผจญภัยในพื้นที่ทุรกันดารทางตะวันตกเฉียงเหนือของพม่า แต่สิ่งที่เขาพบมากกว่านั้นคือเด็กๆยากไร้ที่มีมากเหลือเกิน
Bob Cornwell บอกว่า เขาเดินทางข้ามเขาลูกหนึ่งไปอีกลูกหนึ่ง จากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้านหนึ่ง สัมผัสชีวิตผู้คน นอนกลางดินกินกลางทราย ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีถนน และไม่มีโรงเรียนสำหรับเด็กๆที่เฉลี่ยเกือบจะทุกครอบครัวมีมากกว่า 5 คนเป็นอย่างต่ำ และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการเข้ามามีส่วนในโครงการสร้างโรงเรียนในพม่า
คุณ Bob ใช้เวลาหาข้อมูลจนพบว่าการสร้างโรงเรียนในพม่าใช้งบประมาณไม่มากนัก แม้จะไม่เทียบเคียงกับมาตรฐานโรงเรียนในสหรัฐ แต่งบประมาณเพียง 4-6 แสนบาทต่อโรงเรียนก็สามารถต่อสานลมหายใจด้านการศึกษาให้กับเด็กๆในถิ่นห่างไกลในพม่าได้ เขาเริ่มระดมทุนจากการขายหุ้นในบริษัทของตัวเองที่สะสมผลกำไรมานาน ก่อนจะเปิดรับบริจาคและหาอาสาสมัครเพื่อกลับไปช่วยสร้างโรงเรียนในพม่าอีกครั้ง หนึ่งในจำนวนนั้นคือ คุณ Rick Heizman และ คุณซู เหว่ย 2 สามีภรรยา อาสาสมัครชาวอเมริกันในซานฟรานซิสโก ที่มีประสบการณ์ในการช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมและการศึกษาในพม่ามานานกว่า 2 ทศวรรษ ซึ่งทราบดีในวิถีผู้คนในดินแดนห่างไกล และความยากลำบากในการเดินทางในพม่า
Heizman บอกว่า โรงเรียนบางแห่งต้องใช้เวลาเดินทางทั้งทางเครื่องบิน ล่องเรือตามแม่น้ำนับสิบชั่วโมง ก่อนจะตลุยขึ้นเขาลงห้วย รวมเวลามากกว่าครึ่งสัปดาห์กว่าจะไปถึง
ขณะที่คุณBob Cornwell บอกว่านอกจากจะมีทุนและอาสาสมัครจากภายนอกแล้ว ยังจำเป็นต้องสร้างแนวร่วมกับกลุ่มเครือข่ายชาวบ้านในพื้นที่เพื่อโครงการเหล่านี้ด้วย
คุณ Bob บอกว่า กลุ่มเครือข่ายชาวบ้านเหล่านั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนในพื้นที่และทราบดีถึงความต้องการในชุมชน พวกเขาพูดภาษาเดียวกันซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่นที่ไม่ใช่ภาษาพม่า และส่วนใหญ่พบว่ากว่าร้อยละ 40 พวกเขาไม่ได้ใช้ภาษาพม่าเป็นภาษาหลักและก็มักจะถูกเจ้าหน้าที่พม่าข่มขู่อยู่บ่อยๆ แต่การที่มีคนท้องถิ่นช่วยประสานและแก้ปัญหาให้ก็สามารถช่วยได้มากกว่าอาสาสมัครชาวต่างชาติจากภายนอก
คุณซู เหว่ย อาสาสมัครโครงการสร้างโรงเรียนในพม่า บอกว่า การศึกษาคือความหวังของพวกเขา เหล่านี้และเป็นเรื่องดีที่มีโรงเรียนอยู่ในหมู่บ้าน ใกล้บ้าน โดยที่คนในชุมชนไม่ต้องกังวลว่าลูกหลานของพวกเขาจะต้องจากถิ่นฐานไปไกลๆ
จนถึงวันนี้พวกเขาสร้างโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารไปแล้ว 2 แห่ง และยังคงมีแผนสร้างดำเนินต่อเนื่องอีกหลายแห่งในหลายพื้นที่ และแน่นอนว่าบทเพลงที่บรรเลงจากพิณพม่า ฝีมือของคุณซู เหว่ย ผู้มาจากแดนไกลจะยังคงดังกังวาลในป่าลึกต่อไป เพื่อความมั่นใจว่าโครงการก่อสร้างโรงเรียนในถิ่นกันดารจะดำเนินต่อไป เพื่อก่อนที่จะส่งมอบให้แต่ละชุมชนเป็นผู้ดูแลในอนาคตด้วยความหวังว่าการศึกษาจะช่วยให้ก้าวพ้นความยากไร้ได้ในที่สุด
ย้อนไปเมื่อ 3 ปีก่อน คุณBob Cornwell นักธุรกิจจากนครซาน ฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย ยังคงทำรายได้จากงานสบายๆ ด้วยการเป็นที่ปรึกษาด้านการเงินให้กับรัฐบาลของหลายประเทศ แต่ปัจจุบันเขากำลังสร้างโรงเรียนอยู่ในป่าลึก กลางประเทศพม่า
นักธุรกิจชาวอเมริกันที่หันหลังให้กับวงการเงินและทุ่มเททุกอย่างเพื่อการศึกษาสำหรับเด็กๆด้อยโอกาสชาวพม่า บอกว่า การศึกษาเป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเด็กๆในดินแดนห่างไกล
ความจริงในเรื่องนี้เป็นสิ่งที่คุณบ๊อบมีโอกาสเรียนรู้แบบบังเอิญ จากการตระเวนปีนเขาเพื่อแสวงหาความท้าทายและผจญภัยในพื้นที่ทุรกันดารทางตะวันตกเฉียงเหนือของพม่า แต่สิ่งที่เขาพบมากกว่านั้นคือเด็กๆยากไร้ที่มีมากเหลือเกิน
Bob Cornwell บอกว่า เขาเดินทางข้ามเขาลูกหนึ่งไปอีกลูกหนึ่ง จากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้านหนึ่ง สัมผัสชีวิตผู้คน นอนกลางดินกินกลางทราย ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีถนน และไม่มีโรงเรียนสำหรับเด็กๆที่เฉลี่ยเกือบจะทุกครอบครัวมีมากกว่า 5 คนเป็นอย่างต่ำ และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการเข้ามามีส่วนในโครงการสร้างโรงเรียนในพม่า
คุณ Bob ใช้เวลาหาข้อมูลจนพบว่าการสร้างโรงเรียนในพม่าใช้งบประมาณไม่มากนัก แม้จะไม่เทียบเคียงกับมาตรฐานโรงเรียนในสหรัฐ แต่งบประมาณเพียง 4-6 แสนบาทต่อโรงเรียนก็สามารถต่อสานลมหายใจด้านการศึกษาให้กับเด็กๆในถิ่นห่างไกลในพม่าได้ เขาเริ่มระดมทุนจากการขายหุ้นในบริษัทของตัวเองที่สะสมผลกำไรมานาน ก่อนจะเปิดรับบริจาคและหาอาสาสมัครเพื่อกลับไปช่วยสร้างโรงเรียนในพม่าอีกครั้ง หนึ่งในจำนวนนั้นคือ คุณ Rick Heizman และ คุณซู เหว่ย 2 สามีภรรยา อาสาสมัครชาวอเมริกันในซานฟรานซิสโก ที่มีประสบการณ์ในการช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมและการศึกษาในพม่ามานานกว่า 2 ทศวรรษ ซึ่งทราบดีในวิถีผู้คนในดินแดนห่างไกล และความยากลำบากในการเดินทางในพม่า
Heizman บอกว่า โรงเรียนบางแห่งต้องใช้เวลาเดินทางทั้งทางเครื่องบิน ล่องเรือตามแม่น้ำนับสิบชั่วโมง ก่อนจะตลุยขึ้นเขาลงห้วย รวมเวลามากกว่าครึ่งสัปดาห์กว่าจะไปถึง
ขณะที่คุณBob Cornwell บอกว่านอกจากจะมีทุนและอาสาสมัครจากภายนอกแล้ว ยังจำเป็นต้องสร้างแนวร่วมกับกลุ่มเครือข่ายชาวบ้านในพื้นที่เพื่อโครงการเหล่านี้ด้วย
คุณ Bob บอกว่า กลุ่มเครือข่ายชาวบ้านเหล่านั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนในพื้นที่และทราบดีถึงความต้องการในชุมชน พวกเขาพูดภาษาเดียวกันซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่นที่ไม่ใช่ภาษาพม่า และส่วนใหญ่พบว่ากว่าร้อยละ 40 พวกเขาไม่ได้ใช้ภาษาพม่าเป็นภาษาหลักและก็มักจะถูกเจ้าหน้าที่พม่าข่มขู่อยู่บ่อยๆ แต่การที่มีคนท้องถิ่นช่วยประสานและแก้ปัญหาให้ก็สามารถช่วยได้มากกว่าอาสาสมัครชาวต่างชาติจากภายนอก
คุณซู เหว่ย อาสาสมัครโครงการสร้างโรงเรียนในพม่า บอกว่า การศึกษาคือความหวังของพวกเขา เหล่านี้และเป็นเรื่องดีที่มีโรงเรียนอยู่ในหมู่บ้าน ใกล้บ้าน โดยที่คนในชุมชนไม่ต้องกังวลว่าลูกหลานของพวกเขาจะต้องจากถิ่นฐานไปไกลๆ
จนถึงวันนี้พวกเขาสร้างโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารไปแล้ว 2 แห่ง และยังคงมีแผนสร้างดำเนินต่อเนื่องอีกหลายแห่งในหลายพื้นที่ และแน่นอนว่าบทเพลงที่บรรเลงจากพิณพม่า ฝีมือของคุณซู เหว่ย ผู้มาจากแดนไกลจะยังคงดังกังวาลในป่าลึกต่อไป เพื่อความมั่นใจว่าโครงการก่อสร้างโรงเรียนในถิ่นกันดารจะดำเนินต่อไป เพื่อก่อนที่จะส่งมอบให้แต่ละชุมชนเป็นผู้ดูแลในอนาคตด้วยความหวังว่าการศึกษาจะช่วยให้ก้าวพ้นความยากไร้ได้ในที่สุด
