ทางเขตชานเมืองของกรุงปักกิ่ง มีแหล่งชุมชนแออัดแห่งหนึ่งซึ่งได้รับการตั้งฉายาว่า รังมด แหล่งชุมชนแออัดที่ว่านี้ เป็นชุมชนของชาวจีนวัยหนุ่มสาวผู้มีวิชาชีพต่างๆ ผู้จำใจต้องมาทนผจญกับความยากลำบาก เนื่องจากตลาดงานไม่เอื้ออำนวย และการที่ราคาทรัพย์สินกำลังแพงลิ่ว
คุณ ฝู หมิง วัย 25 ปี จากเขตมองโกเลีย ในเป็นหนึ่งในบรรดาหนุ่มสาวผู้มีการศึกษาและมีวิชาชีพต่างๆ ราวห้าหมื่นคน ผู้จำใจต้องมาอาศัยอยู่ในชุมชนแออัด แต่ทว่าค่าครองชีพถูกที่เรียกกันว่า รังมด ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณถังเจี้ยหลิงซึ่งเป็นเขตชานเมืองของกรุงปักกิ่ง
คุณ ฝู หมิงหางานทำมาสองปีแล้ว แต่ยังหางานอย่างที่ต้องการไม่ได้ เธอต้องขึ้นรถเมล์และรถใต้ดินเป็นระยะไกลๆจากชุมชนแออัดแห่งนั้น เพื่อไปทำงานที่ได้ค่าจ้างต่ำทั้งเพราะทนค่าเช่าห้องในเมืองซึ่งแพงลิบลิ่วไม่ไหว ห้องที่เธอเช่านั้นมีหน้าต่างบานเดียว ไม่มีน้ำประปาหรือเครื่องปรับอากาศ แต่มีเครื่องทำความร้อนและเตาไฟฟ้าสำหรับหุงต้ม อีกทั้งยังมีเครือข่ายอินเทอร์เน็ทให้ใช้สำหรับผู้ที่มีเงินจะเสียเป็นค่าเช่า ส่วนโทรทัศน์นั้นจัดว่าเป็นของฟุ่มเฟือยสำหรับเธอ คุณ ฝู หมิงเขียนข้อความผ่านทางเครือข่ายอินเทอร์เน็ท เล่าเกี่ยวกับชีวิตในชุมชนแออัดไปให้เพื่อนฝูงและครอบครัวทราบ อีกทั้งยังแสดงความผิดหวัง และความเปล่าเปลี่ยวใจอีกด้วย
ถังเจี้ยหลิงนี่แหละ กลายเป็นตัวอย่างของเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้น ขณะที่เศรษฐกิจจีนรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากจีนขยายการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยออกไป เมื่อราวๆ สามสิบปีที่แล้ว ขณะนี้จีนผลิตบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยออกมาปีละหกล้านกว่าคน แต่งานเงินเดือนดีๆ มีไม่มากพอให้พวกบัณฑิตเหล่านั้นได้ทำกันอย่างถ้วนหน้า
บัณฑิตเหล่านั้นซึ่งถือกันว่า มีคุณวุฒิสูงเกินตำแหน่งงานที่มี ให้ทำในเมืองบ้านเกิดของพวกเขาจึงแห่กันมาหางานทำตามเมืองใหญ่ๆ อย่างเช่นกรุงปักกิ่งและนครเซี่ยงไฮ้ แต่กลับพบว่าพวกเขาต้องแบ่งที่นอนให้เพื่อนด้วยและเช่าห้อง ที่แทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์ไว้อยู่อาศัย ความฝันของพวกเขาที่จะมีลีลาชีวิตแบบชนชั้นกลางตามเขตนครจึงค้างเติ่งอยู่
เมื่อสองปีเศษๆมานี้ ถังเจี้ยหลิงเป็นหมู่บ้านชนบทซึ่งมีพลเมืองสามพันคน แต่พวกชาวนาฉวยโอกาสขณะที่ความต้องการที่อยู่อาศัยที่ราคาไม่แพงมีมากขึ้นนี้ รีบสร้างหอพักขนาดสองและสามชั้น ซึ่งส่วนมากผิดกฎหมาย หอพักเพียงไม่กี่แห่งมีทางสำหรับหนี เวลาเกิดเพลิงไหม้และมาตรการคุ้มครองความปลอดภัยอื่นๆ
ทางการจีนซึ่งเกิดความกังวลใจว่า ภาพลักษณ์ของบัณฑิตหนุ่มสาว ของมหาวิทยาลัยจะเสื่อมเสียจากการมาอยู่ในชุมชนแออัดและความแค้นเคืองใจ ที่จะเกิดตามมาจึงมีแผนที่จะรื้อทำลายถังเจี้ยหลิงและสัญญาว่าจะสร้างบ้านทันสมัยราคาย่อมเยาว์ ให้คนในถังเจี้ยหลิอยู่อาศัย
แต่ประเด็นดังกล่าวมองเห็นกันว่า เป็นเรื่องอ่อนไหวทางการเมืองและเจ้าหน้าที่ยังละล้าละลังใจที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ส่วนคนในถังเจี้ยหลิงก็กำลังหงุดหงิดใจมากขึ้น พวกเขาเห็นว่าถังเจี้ยหลิงเป็นชุมชนแออัด แต่พวกเขาไม่มีเอกสารลงทะเบียนหูเกาของทางการจีน จึงไมมีสิทธิ์จะเช่าบ้านที่หลวงให้เงินอุดหนุน นอกจากนี้พวกเขาไม่มีสิทธิ์ได้รับเงินสวัสดิการสังคม เพราะพวกเขาไม่ได้พำนักอยู่ในเมืองใหญ่น้อย หรือหมู่บ้านที่เป็นบ้านเกิดของพวกเขา
วิศวกรคอมพิวเตอร์ โจ๊ว หง จากแคว้นหูหนานกล่าวว่าชีวิตในกรุงปักกิ่งไม่เป็นสุขเลยถ้าไม่มีเอกสารสำคัญฉบับนั้น
คุณโจ๊ว หง กล่าวไว้ตอนนี้ว่า เขาและเพื่อนกลุ่มหนึ่งราวๆ สามสิบคนมาถึงถังเจี้ยหลิงเมื่อเดือนมีนคมปีที่แล้ว แต่ตอนนี้เหลืออยู่เพียงห้าหกคน เขาบอกว่า ถ้ามีการรื้อบ้านที่เขาอยู่ เขาก็จะกลับไปยังเมืองที่เขาเกิดโดยที่ไม่มีความหวังว่าจะได้งานดีทำที่นั่น แต่เขาคิดว่าทางการคงไม่กล้าบังคับให้เจ้าของที่ยอมให้มีการรื้อถอน เพราะพวกเจ้าของที่คงจะประท้วงเพราะทำให้ขาดรายได้
แต่สามสหายจากมหาวิทยาลัยเดียวกันคือ หลี่ อู๋ หวางชิ๊งและหวางหยวนจากมณฑลชานสีผู้กำลังหาบ้านเช่ามองการณ์ไปในทางดีว่า อาคารต่างๆ อยู่ในเกณฑ์ดีและปลอดภัยและถ้าค่าเช่าสูงพอสมควรก็จะอยู่ที่นั่นไปอีกนานทีเดียว ส่วนคุณ ฝู หมิงบอกว่าจะทนอยู่ต่อไปอีกหนึ่งปีเพื่อดูว่ารูปการในอนาคตจะแจ่มใสสำหรับเธอไหม?
