เมืองวรินทาวัน ในรัฐอุตตรประเทศ ทางภาคเหนือของอินเดีย เป็นที่รู้จักกันว่า “เมืองแม่หม้าย” เพราะเป็นที่พักพิงของแม่หม้ายชาวฮินดูนับหมื่น ที่ครอบครัวไม่ยอมรับ
หญิงหม้ายทั้งในวัยสาวและสูงอายุเหล่านั้น ยังชีพด้วยการขับร้องลำนำตามอารามอาศรมต่างๆ แลกอาหารเล็กๆ น้อยๆ และเศษเงิน แม้รัฐบาลและองค์กรเอกชนต่างๆ พยายามช่วยเหลือแต่ก็ยังไม่เพียง พอทั่วถึง หญิงหม้ายเหล่านั้นส่วนใหญ่ยังอยู่ในสภาพแร้นแค้น
