ปัจจุบันเศรษฐกิจเวียดนามกำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว แต่บริษัทต่างๆกลับหาพนักงานมาทำงานไม่ง่ายนัก และการขาดแคลนแรงงานยิ่งจะปรากฎเด่นชัดในช่วงวันตรุษญวณอันเป็นช่วงที่ชาวเวียดนามส่วนใหญ่เดินทางกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด ซึ่งนายจ้างก็ได้แต่ภาวนาให้พนักงานกลับมาทำงานอีก
ขณะที่เหลือเวลาอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันตรุษญวณซึ่งก็คือวันขึ้นปีใหม่ทางจันทรคติของชาวญวณ ตั๋วเครื่องบินและรถไฟในช่วงเทศกาลดังกล่าวขายหมดแล้ว และชาวเวียดนามกำลังเตรียมตัวเดินทางกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด รัฐบาลเวียดนามประกาศให้หยุดงานช่วงวันตรุษได้ 1 สัปดาห์ แต่ปกติแล้ว ทุกๆปีจะมีบางคนถือโอกาสอยู่เยี่ยมบ้านนานกว่านั้นไปอีก 2-3 วัน ในขณะที่บางคนก็ใช้โอกาสวันหยุดยาวนั้นไปหางานใหม่ และไม่กลับไปทำงานที่เดิมอีกเลย ซึ่งก็สร้างความไม่พอใจให้แก่บรรดานายจ้างมากมาย
คุณเหงียน เฮ๋ว หยง ผู้อำนวยการสถาบันสังคมศาสตร์และแรงงานของเวียดนามกล่าวว่า พนักงานบางบริษัทไม่กลับมาทำงานที่บริษัทเดิมหลังวันตรุษญวณถึง 40% โดยพนักงานเหล่านั้นมีแนวโน้มจะทิ้งงานเดิมหากสามารถหางานคล้ายๆกันได้แถวจังหวัดบ้านเกิด ปัญหาดังกล่าวทำให้การขาดแคลนแรงงานยิ่งหนักหนาสาหัสมากขึ้นในหลายๆภาคของเศรษฐกิจเวียดนามที่กำลังโตวันโตคืน
คุณเหงียน ทัน ตุง ผู้อำนวยการฝ่ายจัดหาแรงงานของสภากรรมการนิคมอุตสาหกรรมในนครโฮจิมินท์ กล่าวว่า การขาดแคลนแรงงานรุนแรงมากขึ้นในช่วงปีที่ผ่านมา และบริษัทเทคโนโลยีหลายแห่งในนิคมอุตสาหกรรมขาดวิศวกรราว 500-1,000 คนมาหลายปีแล้ว ในขณะที่มีตัวเลขระบุว่าพนักงานบริษัทด้านเทคโนโลยีจะไม่กลับมาทำงานที่บริษัทเดิมหลังวันตรุษญวณราว 5-7%
ที่น่าแปลกก็คือ ทั้งประเทศพัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนาในเอเชียตะวันออกต่างประสบปัญหาขาดแคลนแรงงานเหมือนกัน ทั้งที่บางประเทศมีประชากรมากมาย เช่น ประเทศจีน ซึ่งมีประชากรทั้งหมด 1,300 ล้านคน แต่โรงงานหลายแห่งกลับมีแรงงานไม่เพียงพอ
แม้บริษัทต่างๆจะต้องการพนักงานอย่างยิ่ง แต่เวียดนามกลับมีแรงงานมากมายในเขตชนบทที่ไม่มีงานทำ คาดว่าเกือบ 60% ของแรงงานในชนบทเหล่านั้น ทำงานในภาคการเกษตรที่ไร้ประสิทธิภาพ ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็คือการนำแรงงานจากชนบทมาทำงานตามโรงงานในเมืองต่างๆ
แต่รายงานเมื่อปี พศ.2548 ของธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชียระบุว่า ตลาดแรงงานในเวียดนามประสบปัญหาว่า คนงานตามไร่นาไม่ย้ายเข้ามาทำงานในเขตเมือง ในขณะที่รัฐบาลเวียดนามก็ไม่ได้บังคับให้บริษัทต่างๆปฏิบัติตามกฎหมายค่าจ้างขั้นต่ำและกฎหมายประกันสังคมอย่างเคร่งครัด ทำให้เกษตรกรไม่กล้าเข้ามาทำงานตามโรงงาน ปัญหาอีกประการก็คือเรื่องระบบการให้ใบอนุญาตย้ายถิ่นที่อยู่ในประเทศเวียดนามที่ยังคงปกครองระบอบคอมมิวนิสต์มีความยุ่งยาก ทำให้คนงานจำนวนมากไม่สามารถขอใบอนุญาตย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองใหญ่ๆ เช่น นครโฮจิมินท์หรือกรุงฮานอยได้ รวมทั้งจะขอใช้บริการด้านสาธารณสุขหรือส่งลูกเข้าโรงเรียนได้ยากเช่นเดียวกัน
ธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชียระบุว่า ถึงกระนั้นสาเหตุสำคัญที่สุดที่ทำให้เกิดภาวะแรงงานขาดแคลนในเวียดนามก็คือ การขาดการฝึกอบรม รายงานบอกว่าสถาบันการศึกษาและสถาบันฝึกอบรมของรัฐบาลเวียดนามนั้น ขาดศักยภาพในการตระเตรียมประชากรแรงงานไว้รองรับสถานการณ์ทางเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงไป
