ก๊าซร้อนและเถ้าถ่านที่พวยพุ่งออกมาจากภูเขาไฟ Merapi เมื่อช่วงปลายปีที่แล้ว ทำให้มีชาวบ้านเสียชีวิตมากกว่า 300 คน เรือกสวนไร่นาถูกทำลาย บ้านเรือนและยานพาหนะจมอยู่ใต้กองเถ้าถ่านสีเทาตามแนวเชิงเขา ผู้คนอพยพลี้ภัยราว 4 แสนคน นับเป็นเหตุการณ์ภูเขาไฟระเบิดครั้งรุนแรงที่สุดของอินโดนีเซียในรอบเกือบ 100 ปี
3 เดือนผ่านไป แม้พื้นที่ส่วนใหญ่จะยังคงเต็มไปด้วยซากต้นไม้และสิ่งก่อสร้างปรักหักพัง แต่หญ้าต้นเล็กๆและหน่อต้นกล้วยสีเขียวอ่อนเริ่มแทงทะลุกองเถ้าถ่านและฝุ่นหนาสีเทาออกมาบ้างแล้ว ซึ่งนั่นเป็นภาพที่นักท่องเที่ยวต่างต้องการมาชมให้เห็นกับตา
คุณ Uswatun นักท่องเที่ยวชาวอินโดนีเซียบอกว่านอกจากต้องการเห็นว่าสีเขียวกลับคืนมาแล้วจริงๆ ตนยังอยากพูดคุยกับเหยื่อภัยธรรมชาติครั้งนี้ เพื่อรับรู้เรื่องราวและปลอบประโลม รวมทั้งพิสูจน์สิ่งที่ได้ยินหรือได้เห็นทางโทรทัศน์
ทุกวันนี้ นักท่องเที่ยวจำนวนมากซึ่งส่วนใหญ่คือชาวอินโดนีเซียเองกำลังเดินทางมุ่งหน้าสู่ภูเขาไฟเมราปี ซึ่งช่วยให้ผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ภูเขาไฟระเบิดครั้งใหญ่ที่กำลังทยอยเดินทางกลับถิ่นฐานภูมิลำเนามีอาชีพเสริมเพิ่มขึ้นมาบ้าง เช่นการเก็บค่าธรรมเนียมเข้าชมหัวละ 50 เซนต์สหรัฐหรือราว 15 บาท ขายสินค้าต่างๆให้กับนักท่องเที่ยวไม่ว่าจะเป็นน้ำ ขนมขบเคี้ยว หรือแม้แต่ขายของที่ระลึกจากภูเขาไฟเมราปี เช่นเถ้าถ่านบรรจุขวด และแผ่นDVDภาพภูเขาไฟระเบิด
คุณ Tumiyem ชาวบ้านผู้ลี้ภัยไปอาศัยอยู่ที่ค่ายผู้ประสบภัยซึ่งเวลานี้ทำอาชีพขายน้ำและขนมขบเคี้ยวให้นักท่องเที่ยวบอกว่า เธอมีรายได้ไม่เกินวันละ 2 ดอลล่าร์หรือประมาณ 60 บาทเท่านั้น ซึ่งเป็นเงินที่เธอเก็บหอมรอมริบไว้สร้างบ้านหลังใหม่
ทางด้านคุณ Mariyem ผู้ประสบภัยซึ่งเดินขายแผ่นดีวีดีที่ระลึกให้แก่นักท่องเที่ยว บอกว่าเธอได้กำไรเพียงแผ่นละ 1 ดอลล่าร์ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับอาหารให้แก่เธอและลูกๆอีกสองคนในแต่ละวัน แม้จะไม่พอสำหรับสร้างบ้านหลังใหม่ก็ตาม เธอบอกว่าธุรกิจเล็กๆที่เธอทำอยู่นี้เป็นเพียงหนทางแก้ปัญหาชั่วคราวเพื่อหาเงินเลี้ยงปากท้องของครอบครัว ซึ่งเธอไม่มีทางเลือกอื่น
ธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชียหรือ ADB มอบเงินช่วยเหลือ 3 ล้านดอลล่าร์สำหรับสร้างค่ายผู้ประสบภัยชั่วคราวและโครงการทำความสะอาดเถ้าถ่านรอบภูเขาไฟ ขณะที่ทางการอินโดนีเซียสัญญาว่าจะให้เงินชดเชยแก่เกษตรกรตามจำนวนวัวกระบือที่ตายในเหตุการณ์ภูเขาไฟระเบิด แต่เงินช่วยเหลือดังกล่าวยังมาไม่ถึง และผู้รอดชีวิตบางคนไม่แน่ใจว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ หรือจะมาถึงมือตนหรือไม่ สิ่งที่พอจะทำได้ตอนนี้ก็คือการช่วยเหลือตัวเองและครอบครัวแบบชั่วคราวผ่านธุรกิจการท่องเที่ยวในพื้นที่ประสบภัยภูเขาไฟระเบิดครั้งรุนแรงที่สุดครั้งหนึ่งของอินโดนีเซีย
