ในชั่วโมงเร่งรีบทั้งตอนเช้าและตอนบ่ายที่กรุงจาการ์ต้า ชายหนุ่มชาวอินโดนีเซียจำนวนมากนั่งอยู่บนหลังคาตู้รถไฟโดยสาร ผู้โดยสารบางคนทำเช่นนั้นเพราะไม่อยากโดยสารอยู่ภายในตู้รถไฟที่ร้อนและแออัดยัดเยียดเป็นปลากระป๋อง บางคนไม่อยากจ่ายค่าโดยสารรถไฟราคายี่สิบห้าเซ็นต์หรือประมาณเจ็ดบาทห้าสิบสตางค์
คุณอารียาส จันดรา อายุยี่สิบสามปี บอกกับผู้สื่อข่าววีโอเอว่า การโดยสารรถไฟด้วยการนั่งบนหลังคาปลอดภัยกว่ายืนโหนเบียดเสียดกันอยู่ที่ปากประตูตู้โดยสาร เขาบอกว่า มีผู้โดยสารตกจากรถไฟจำนวนมากเพราะยืนโหนอยู่ที่ปากประตูตู้โดยสารนั่นเอง
ก่อนหน้านี้ ทางการอินโดนีเซียแก้ปัญหาด้วยการติดตั้งลวดหนามลงมาจากหลังคาของชานลาสถานีรถไฟ เพื่อกันไม่ให้ผู้โดยสารปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคารถไฟและใช้สีฉีดเข้าใส่คนที่นั่งบนหลังคารถไฟ
ตอนนี้ทางการอินโดนีเซียใช้วิธีใหม่ คือการติดตั้งเสาคร่อมทางรถไฟบางจุดแล้วห้อยลูกตุ้มคอนกรีตหลายสิบลูกไว้ตรงกลาง ระยะความสูงของลูกตุ้มจากพื้นอยู่เหนือหลังคารถไฟไปเล็กน้อย ถ้าหากรถไฟที่มีคนโดยสารนั่งอยู่บนหลังคาวิ่งผ่าน ลูกตุ้มก็จะสามารถกระแทกโดนผู้โดยสารให้ได้รับบาดเจ็บ ทางการเห็นว่าเป็นวิธีทำให้คนเข็ดหลาบ
คุณไฮรูล บัดรี ผู้โดยสารรถไฟอีกคนหนึ่งบอกว่าวิธีการเหล่านี้ไม่ได้ผลเพราะต้นเหตุของปัญหาเกิดจากจำนวนตู้รถไฟไม่เพียงพอแก่จำนวนผู้โดยสาร
คุณไฮรูล บัดรี บอกว่า ทางการอินโดนีเซียพยายามแก้ปัญหาแต่รถไฟโดยสารในกรุงจาการ์ต้ากลับแน่นมากขึ้นทุกวัน ตอนนี้ทางการทำอะไรไม่ได้เลย
มีคนยี่สิบเจ็ดล้านคนอาศัยอยู่ในกรุงจาการ์ต้าและชานเมืองรอบๆ เมื่อปีที่แล้ว ภาวะเศรษฐกิจอินโดนีเซียเติบโต ธุรกิจขายรถยนตร์และมอร์เตอร์ไซด์มียอดขายสูงที่สุดเท่าที่เคยมี แต่ทางการไม่ได้สร้างถนนเพิ่มเติม
ผู้เชี่ยวชาญการออกแบบผังเมือง สุรโยโน่ เฮอลัมบัง แห่งมหาวิทยาลัยทารุมันนาการระ กล่าวกับผู้สื่อข่าววีโอเอว่าแม้ว่าทางการอินดดนีเซียจะพุดถึงโครงการสร้างระบบขนส่งมวลชนใหม่มูลค่าหลานพันล้านดอลล่าร์สหรัฐ แต่กลับไม่มีความมุ่งมั่นทางการเมืองที่จะหาทางแก้ปัญหาง่ายๆด้วยการเพิ่มการบริการรถไฟโดยสารระหว่างกรุงจาการ์ต้ากับชานเมืองรอบๆ
สุรโยโน่ เฮอลัมบัง ผู้เชี่ยวชาญการออกแบบผังเมือง กล่าวว่า ทุกคนรู้ดีว่ากรุงจาการ์ต้ามีเครือข่ายทางรถไฟโดยสารไปยังนอกเมืองอยู่แล้ว อาทิ ระหว่างจาการ์ต้า ไปเบกาซี บอกอร์ และทังเกอรัง แต่ทางการไม่ให้ความสำคัญกับการแก้ปัญหานี้
สุรโยโน่ เฮอลัมบัง กล่าวว่า การแก้ปัญหาระยะยาวขึ้นอยู่กับการเพิ่มและการพัฒนาการบริการทางการรถไฟให้ดีขึ้น ตราบใดที่ตู้รถไฟยังแออัดยัดเยียด ก็จะยังมีคนขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังคาตู้รถไฟอยู่
