ผู้ประกอบอาชีพทำงานบ้านเป็นกลุ่มผู้ใช้แรงงาน ที่มีมากที่สุดกลุ่มหนึ่งในอินเดีย แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้รับการปกป้องคุ้มครองจากกฏหมายแรงงานของรัฐบาล แต่สิ่งนี้ดูเหมือนกำลังจะเปลี่ยนแปลงไป
ในภาวะที่เศรษฐกิจอินเดียกำลังเฟื่องฟูอยู่นี้ ทำให้ภาคครัวเรือนที่มีฐานะสามารถจ้างแม่บ้าน พ่อครัวและคนซักรีดไว้ใช้งานได้ ผู้ประกอบอาชีพทำงานบ้านเหล่านี้ เป็นกลุ่มผู้ใช้แรงงานที่มีมากเป็นอันดับ 3 รองจากอาชีพกสิกรรมและก่อสร้าง แต่ส่วนใหญ่มักขาดทักษะ ไม่รู้หนังสือ และต้องการหนีออกจากความยากจนเรื้อรัง ในหมู่บ้านเกษตรกรรมของอินเดีย จำนวนมากก็เป็นคนมาจากวรรณะต่ำ ซึ่งเป็นสถานะทางสังคมที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด
คนที่มีอาชีพนี้ในพื้นที่ส่วนใหญ่ของอินเดีย ไม่ได้รับผลประโยชน์และการคุ้มครองเหมือนกับคนงานก่อสร้าง หรือคนงานโรงงานซอฟท์แวร์ พวกเขาต้องทำงานสัปดาห์ละ 7 วัน ไม่ได้รับเงินค่าจ้างในวันหยุด ไม่มีเงินบำเน็จบำนาญเมื่อยามเกษียณ หรือเงินชดเชยเมื่อถูกให้ออกจากงาน ไม่มีแม้กระทั่งวันหยุดลาป่วย
คุณโจเซฟิน วาลาร์มาติ ผู้ประสานงานคณะกรรมการสวัสดิการผู้มีอาชีพทำงานบ้านรัฐทมิฬนาดู กล่าวว่า การเรียกร้องสิทธิ์ให้กับผู้ที่ประกอบอาชีพนี้ต้องเริ่มด้วยการเปลี่ยนทัศนคติ
คุณโจเซฟิน บอกว่า คนทำงานบ้านไม่ใช่ทาสรับใช้ แต่คือผู้ใช้แรงงานประเภทหนึ่ง ดังนั้นจึงควรยอมรับในคุณค่าของงานที่พวกเขาทำ และเรียกว่าเป็นคนงานให้เหมือนกับที่เรียกผู้ที่มีอาชีพก่อสร้างว่าคนงานก่อสร้าง
ปัจจุบันเริ่มเห็นคนที่ประกอบอาชีพทำงานบ้าน มีความมั่นใจในตนเองมากขึ้น สหภาพแรงงานบางแห่งในอินเดียเริ่มเรียกร้องให้รวมพวกเขาไว้ในกฏหมายแรงงาน ขณะที่สหภาพแรงงานของผู้ประกอบอาชีพนี้ ก็จัดการเดินขบวนไปตามท้องถนนในเมืองเชนไนและบังกาลอร์ เพื่อเรียกร้องขึ้นค่าจ้าง ค่ารักษาพยาบาล และวันหยุด
อย่างไรก็ตาม ในสายตาขององค์กรที่ไม่แสวงหาผลกำไร ซึ่งทำงานเพื่อผู้ประกอบอาชีพนี้ เห็นว่า รัฐบาลอินเดียล่าช้าในการปฏิรูปกฏหมาย ที่จะปรับปรุงชีวิตความเป็นอยู่ของคนกลุ่มนี้ให้ดีขึ้น สาเหตุมาจากข้าราชการทั้งหมด ล้วนแต่มีแรงงานเหล่านี้อยู่ในบ้าน ทำให้ยากที่จะปฏิรูป
แต่การขยายตัวของสหภาพคนทำงานบ้านทั่วอินเดีย ดูเหมือนจะส่งผลในทางปฏิบัติบ้างแล้ว เมื่อปีก่อน รัฐบาลของรัฐทมิฬนาดูขยายการคุ้มครองผู้ใช้แรงงานให้ครอบคลุมผู้ประกอบอาชีพนี้ ส่วนอีก 5 รัฐก็ผ่านกฏหมายที่คล้ายคลึงกัน ส่วนใหญ่เป็นการขยายเพดานค่าจ้างขั้นต่ำ และเมื่อไม่นานมานี้คณะรัฐมนตรีของอินเดีย ได้ลงนามกฏหมายซึ่งถ้าผ่านความเห็นชอบจากรัฐสภา ก็จะรับรองสิทธิของคนทำงานบ้านทั่วประเทศ
แม้การออกกฏหมาย และการบังคับใช้เป็นคนละเรื่องเดียวกัน แต่สำหรับผู้ประกอบอาชีพนี้หลายๆ คนกำลังรอคอยอย่างใจจดจ่อ ต่อการตัดสินใจของรัฐบาล ซึ่งคาดว่าจะเป็นปีหน้า
