ที่กรุงวอชิงตัน หนังสือพิมพ์ กระดาษลัง ขวด พลาสติก เศษสิ่งเหลือใช้ต่างๆ ถ้าหากผู้ประกอบการบ้านเรา หรือผู้ยึดอาชีพรับซื้อของเก่าเห็นแล้วคงได้แต่ชายตา มอง ลอบถอนหายใจแน่ เพราะนั่นหมายถึง เงินทั้งนั้น คิดแค่เพียงรับซื้อกระดาษเพียงอย่างเดียวก็น่าจะสร้างฐานะได้เลย
เกือบทุกที่ที่เป็นย่านชุมชนเราจะเห็นถังขยะแต่ละประเภทที่เตรียมรองรับขยะเพื่อแยกประเภท แม้แต่ตามบ้านเรือนก็จะมีการแยกชนิดขยะเอาไว้ หากบ้านใดรวมขยะไว้ในถุงเดียวกัน ไม่ยอมแยกประเภทแล้ว คงรอรับหนังสือเตือนจากเจ้าหน้าที่ได้เลย ไม่เฉพาะแต่สิ่งที่เราเรียกว่าเป็นขยะเท่านั้น ยังมีเฟอร์นิเจอร์ เครื่องเรือน ชุดรับแขก ผืนพรม หรือแม้แต่คอมพิวเตอร์ โทรศัพท์มือถือพร้อมเครื่องชาร์ตแบบเตอรี่ที่ตกรุ่น ก็ถูกวางทิ้งไว้หน้าบ้าน หากใครผ่านไปผ่านมาเห็นว่าใช้ประโยชน์ได้ก็สามารถหยิบเอาไปได้เลย ลองสอบถามคนที่นี่ดูได้รับคำตอบว่าส่วนใหญ่ของต่างๆที่มักเห็นแต่ละบ้านนำมาวางทิ้ง ทั้งๆที่คุณภาพก็ยังดีอยู่ สามารถใช้งานได้ หรือสีอาจซีดไปบ้างก็ยังซ่อมแซมได้ ก็ได้รับคำตอบว่า บางทีเจ้าของบ้านอยากได้ของใหม่ ของเก่าไม่มีที่เก็บ หรือบางอย่างค่าซ่อมอาจแพงเกือบเท่าราคาที่จะซื้อของใหม่ หรือถ้าเกิดเสียดายจริง ๆก็จะใช้วิธีประกาศขายทางอินเตอร์เน็ต ซึ่งจากการพูดคุยกับผู้ซื้อโทรทัศน์ 29 นิ้วใช้แล้ว ทราบว่า อันที่จริงโทรทัศน์ยังเป็นเครื่องใหม่ ผ่านการใช้งานมาไม่ถึง 6 เดือนด้วยซ้ำ ซื้อมาในราคาเพียง 50 เหรียญ คิดเป็นเงินไทยไม่ถึง 2,000บาท ด้วยเหตุผลเพียงว่าเจ้าของจะย้ายบ้าน ครั้นจะทิ้งไว้หน้าบ้านเหมือนสิ่งของอื่นๆ ก็ยังเสียดายเพราะยังสภาพดีเยี่ยม หลายคนคงสงสัยว่า แล้วทำไมไม่ขนย้ายไปด้วย ก็ได้คำตอบว่า ค่าขนคงไม่คุ้ม เพราะรถรับจ้างขนส่งแพงยิ่งกว่าไปซื้อของใหม่ สู้ซื้อใหม่เลยทีเดียวน่าจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องกว่า เห็นแล้วก็ให้นึกสงสัยเหมือนกันว่าเหตุไฉนจึงไม่มีผู้ประกอบการรับซื้อของเก่าเหมือนบ้านเรา
