ทิปนั้นสำคัญไฉนสำหรับเด็กเสริฟในอเมริกา

ถ้าพูดถึงทิปหลายคนคงคิดแล้วคิดอีก จะให้ทิปเท่าไหร่ถึงจะเหมาะสม หรืออาจจะต้องขึ้นอยู่กับความพอใจของการได้รับบริการนั้นๆ

อย่างบ้านเราหากจะให้ทิป บ๋อย หรือ เด็กเสริฟ ก็คงขึ้นอยู่กับปัจจัยสถานที่และบริการ เช่น ถ้าเป็นร้านอาหารหรูๆ บริกรมีโอกาสสูงที่จะได้รับทิป จำนวนเงินก็จะมากหน่อย หรือไม่ ก็อาจขึ้นอยู่กับฐานะของผู้ไปใช้บริการ

ที่อเมริกา บริกรซึ่งเมืองไทยเรานิยมเรียกว่าบ๋อย หรือเด็กเสริฟนั้น ที่อเมริกาเรียกสั้นๆว่า เวท ซึ่งมาจากคำว่าเวทเตอร์ ที่เป็นผู้ชาย และเวทเทรส คือผู้หญิง การให้ทิปของคนอเมริกันถือเป็นมารยาทที่ต้องทำ ถึงแม้จะไม่มีกฏเกณฑ์บังคับก็ตาม เพราะเมื่อมีการจ่ายเงินค่าอาหาร ลูกค้าจะต้องคิดคำนวณยอดเงินทิปที่จะให้เวทจากใบเสร็จ ในอัตรา 10 – 20 % โดยขึ้นอยู่กับ เวลา สถานที่ และบริการ แต่เกณฑ์เฉลี่ยประมาณ 15 %

มีโอกาสพูดคุยกับเวทร้านอาหารไทย ทำให้ทราบว่า พนักงานเหล่านี้ จะไม่มีเงินเดือน รายได้หลักจะมาจากการได้รับทิปเท่านั้น ลองถามรายได้ของเวทในแต่ละวัน จะได้เงินทิปมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับช่วงเวลา ถ้าเป็นช่วงวันศุกร์ วันเสาร์ ผู้คนนิยมรับประทานอาหารนอกบ้าน เวทก็จะได้รับทิปมาก เฉลี่ยแล้วมีรายได้ ประมาณ 90 – 120 เหรียญต่อวัน คิดเป็นเงินไทยก็อยู่ที่ราวๆ 3,000 กว่าบาท ซึ่งก็ทำให้อาชีพเวทที่อเมริกา สามารถมีรายได้เลี้ยงชีพ โดยไม่ต้องหวังพึ่งเงินเดือน และยิ่งไปกว่านั้นประโยชน์ยังตกอยู่ที่เจ้าของร้านที่ไม่ต้องจ่ายเงินเดือนให้พนักงาน อาจจะแค่เพียงเสริมค่าครองชีพให้บ้าง ด้วยการเลี้ยงอาหารให้พนักงานในแต่ละมื้อ ด้วยเหตุนี้บรรดาผู้ประกอบอาชีพเวท จึงมักจะมีหน้าตายิ้มแย้ม แจ่มใส และคอยดูแลลูกค้าอย่างดี เพราะหวังว่าเมื่อลูกค้าอิ่มกาย สบายท้องแล้ว จะได้มีแรงทิปหนัก ๆ