รถไฟฟ้าใต้ดิน หรือที่คนอเมริกันเรียกกันว่า สับเวย์ ถือเป็นพาหนะยอดนิยม สำหรับผู้ที่ไม่ ได้ใช้รถยนต์ส่วนตัว ด้วยเหตุผลหลักของการเดินทางช่วงชั่วโมงเร่งด่วน และความสะดวก นานัปการในการเดินทาง ถ้าอย่างเมืองไทยเราเมื่อพูดถึงรถไฟฟ้า ต้องนึกถึง รถไฟฟ้าบีที เอส ที่วิ่งอยู่เหนือพื้นดิน และถ้าพูดถึงรถไฟใต้ดิน ก็ต้องรถไฟฟ้ามหานคร ที่แยกให้เห็นเส้น ทางวิ่งอย่างชัดเจน ใต้ดิน บนดิน แต่ที่กรุงวอชิงตัน เรียกแบบเดียวคือรถไฟฟ้าใต้ดิน แต่มัน น่าแปลกตรงที่บางสถานีก็จะโผล่ไปวิ่งอยู่ข้างบนด้วย ไม่เฉพาะแต่จะวิ่งใต้ดินอย่างเดียว โดยภาพรวมรถไฟฟ้าใต้ดินของกรุงวอชิงตันจะมีถึง 5 สาย
และเพื่อความสะดวกในการจดจำของผู้โดยสารในการเดินทางสามารถจำชื่อของแต่ละขบวนได้ง่าย โดยมีชื่อเป็นสีต่างๆ เช่น สายสีแดง สีน้ำเงิน สีเขียว สีเหลือง และสีส้ม นอกจากนั้นสิ่งที่ต้องคำนึงถึงของผู้เดินทางคือ ข้อห้ามสำหรับผู้ใช้บริการ ตั้งแต่ห้ามสูบ บุหรี่ ห้ามนำสุนัขเข้ามา ห้ามรับประทานอาหาร ห้ามพกวัตถุไวไฟ และห้ามเปิดวิทยุหรือ เครื่องเสียงต่างๆ แต่ก็ยังคงมีข้อยกเว้นอยู่บ้างเช่น ถ้าหากคุณจะนำสุนัขเข้ามาโดยสารด้วย สุนัขตัวนั้นต้องเป็นสุนัขนำทาง สุนัขช่วยเหลือผู้พิการเท่านั้น หรือแม้แต่การห้ามรับประ ทานอาหาร ผู้โดยสารก็ยังสามารถถือเข้าไปในตัวรถได้ แต่สิ่งที่พบเห็นได้บ่อยที่สุดก็เห็นจะ เป็นวิธีการแยบยลของผู้โดยสารบางคน เช่นคอกาแฟ ที่มักถือแก้วกาแฟเข้ามาในรถด้วย ซึ่งถ้าไม่มีฝาปิดมิดชิดก็ไม่สามารถนำขึ้นรถได้นั้น แก้วกาแฟทุกแก้วจึงต้องมีฝาปิดมิดชิด แต่ลองสำรวจดูฝาปิดแก้วแล้วฝาทุกฝาจะมีช่องเล็กๆที่เป็นช่องว่าง ถ้าคิดในทางที่ดีก็คง เป็นการเปิดช่องไว้ให้ไอระเหย แต่ที่ไหนได้เพราะแอบเห็นว่าช่องเล็กๆนี่แหละ ที่ทำให้คน แอบดื่ม แอบจิบ ไปด้วย หรือแม้แต่ข้อห้ามเปิดเครื่องเสียง ก็จะเห็นผู้คนสวมใส่ ซาวด์อเบาท์กันแต่ก็ยังมีบ้างที่เปิดกันจนเสียงกระหึ่มได้ยินถึงคนรอบข้าง ว่ากันว่าถ้าใคร มาอเมริกาแล้วถ้าไม่ได้ลองนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน สับเวย์ ก็จะพลาดโอกาสเห็นวิถีการดำเนิน ชีวิตของคนที่นี่ อย่างที่เห็นชัดเจนคือกลุ่มคนแต่ละอาชีพ ถ้าเห็นแต่งกายใส่สูท ก็แทบจะ ไม่ต้องดูนาฬิกาเลยว่าเป็นชั่วโมงเร่งด่วน ของคนทำงานนั่งโต๊ะ หรือเวลาถัดมานั้นเป็นการเดินทางของผู้ใช้แรงงานทั่วไป จะด้วยเหตุผลของช่วงเวลางาน หรือ อัตราค่าโดยสารก็เป็นได้เพราะถ้าเดินทางหลังชั่วโมงเร่งด่วน จะประหยัดค่าตั๋วได้ เกือบครึ่งราคาทีเดียว
