นักวิทยาศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยบาร์ธในอังกฤษ ศึกษาเด็กๆ นักเรียนชั้นประถมต้น อายุ 6-7 ขวบ 75 คน โดยการถ่ายภาพมือ และวัดความยาวของนิ้วมือของเด็กเหล่านั้น มาเปรียบเทียบกับผลการสอบความถนัดของเด็กในด้านคณิตศาสตร์ และการอ่านออกเสียง หรือการพูด หรือด้านอักษรศาสตร์ โดยศึกษาอัตราส่วนความยาวของนิ้วนางกับนิ้วชี้
ปรากฏว่าเด็กคนที่มีนิ้วนางยาวกว่านิ้วชี้ มีท่าทีว่าจะทำคะเเนนวิชาคณิตศาสตร์ได้ดีกว่าภาษาอังกฤษ ซึ่งเห็นได้ชัดโดยเฉพาะในเด็กผู้ชาย และในเด็กผู้หญิงนี้นิ้วนางเล็กและสั้นกว่านิ้วชีก็มักจะทำคะเเนนได้ดีในด้านการอ่านหรือด้านอักษรศาสตร์
ในบรรดาเด็กผู้ชายนั้น อัตราส่วนความแตกต่างของความยาวของนิ้วชี้กับนิ้วนางต่ำ เกี่ยวโยงกับคะแนนสอบวิชาคณิตศาสตร์ แต่ไม่เกี่ยวโยงกับการทำคะแนนในด้านอักษรศาสตร์ เมื่อดูทางด้านเด็กผู้หญิง ผลออกมากลับกัน
นักวิจัยมาร์ค รอสแนน ซึ่งเป็นนักจิตวิทยากล่าวว่า ความยาวของนิ้วมือเด็ก เกี่ยวโยงกับการที่เด็กได้รับฮอร์โทนเทสโทสเตอโรล ตอนที่ยังเป็นทารกในครรภ์มารดา และว่าฮอร์โทนเทสโทสเตอโรล ซึ่งเป็นฮอร์โมนในเพศชายส่งเสริมพัฒนาการของสมองในส่วนที่เกี่ยวข้องกับทักษะความสามารถด้านการคำนวณ ขณะที่เป็นที่เข้าใจกันว่าฮอร์โมนเอสโตรเจนซึ่งเป็นฮอร์โมนของเพศหญิง ส่งเสริมพัฒนาการของสมองส่วนที่เกี่ยวกับความสามารถในการพูด การออกเสียง และนักวิจัยคิดว่าฮอร์โมนทั้งสองนี้มีความเกี่ยวโยงกับความยาวของนิ้วชี้กับนิ้วนางของคนเรา แต่นักวิจัยบอกว่าปัจจัยทางสังคมก็มีส่วนด้วย
